The sea ~Pablo Neruda~
Έχω ανάγκη τη θάλασσα γιατί με διδάσκει:Δεν ξέρω αν μου δίνει μουσική ή συνείδηση.Δεν γνωρίζω αν είναι κύμα μονάχα ή πλάσμα βαθύ ή μονάχα βραχνή φωνή ή… Read more «The sea ~Pablo Neruda~»
Ορίζοντας
Μη μένεις κάτω στη γη και μην ανεβαίνεις πολύ ψηλά!Ωραιότερος φαίνεται ο κόσμος από ένα ύψος στα μισά. ~Νίτσε~
I consider the sound of the sea to be part of my body. ~Walcott~
Το Εγκώμιο της Θαλάσσης
K. Καρυωτάκης
Η θάλασσα είναι η μόνη μου αγάπη. Γιατί έχει την όψη του ιδανικού. Και τ’ όνομά της είναι ένα θαυμαστικό.
Δε θυμάμαι το πρώτο αντίκρισμά της. Χωρίς άλλο θα κατέβαινα από μια κορφή, φέρνοντας αγκαλιές λουλούδια. Παιδί ακόμα, εσκεπτόμουν το ρυθμό του φλοίσβου της. Ξαπλωμένος στην αμμουδιά, εταξίδευα με τα καράβια που περνούσαν. Ένας κόσμος γεννιόταν γύρω μου. Οι αύρες μου άγγιζαν τα μαλλιά. Άστραφτε η μέρα στο πρόσωπό μου και στα χαλίκια. Όλα μου ήταν ευπρόσδεκτα: ο ήλιος, τα λευκά σύννεφα, η μακρινή βοή της.
Αλλά η θάλασσα επειδή ήξερε, είχε αρχίσει το τραγούδι της, το τραγούδι της που δεσμεύει και παρηγορεί.
Είδα πολλά λιμάνια. Στοιβαγμένες πράσινες βάρκες επήγαιναν δώθε κείθε σαν εύθυμοι μικροί μαθητές. Κουρασμένα πλοία, με ονόματα περίεργα, εξωτικά, ύψωναν κάθε πρωί τη σκιά τους. Άνθρωποι σκεφτικοί, ώριμοι από την άλμη, ανέβαιναν σταθερά τις απότομες, κρεμαστές σκάλες. Άγρια περιστέρια ζυγίζονταν στις κεραίες.
Ύστερα ενύχτωσε. Μια κόκκινη γραμμή στον ορίζοντα, μόλις έβρισκε απάντηση στις ράχες των μεγάλων, αργών κυμάτων. Εσάλευαν σαν από κάποια μυστική, εσωτερική αιτία, και άπλωναν πλησιάζοντας, για να σπάσουν απαλά, βουβά. Όλα τ’ άλλα — ο ουρανός, τα βουνά αντίκρυ, το ανοιχτό πέλαγος — ένα τεράστιο μάυρο παραπέτασμα.
Ἔζησε κανεὶς θλιβερὰ πράγματα. (Σπίτια μαῦρα, κλειστά. Ἀναιμικά, ἐξόριστα δέντρα τοῦ δρόμου. Ἡ «μαντάμα» μετράει ἀπογοητευμένη τὶς μάρκες της. Στὴν πλατεία οἱ λοῦστροι, κουρασμένοι νὰ κάθονται, σηκώνονται καὶ παίζουν μεταξύ τους. Ὁ νέος νομάρχης, μὲ μονόκλ, ἐπροσφώνησε τοὺς ὑπαλλήλους. Δίπλα ἐξύπνησαν γιὰ νὰ πάρουν τὸ τρένο. Ποτὰ ἀνδρῶν 10 δρ., ποτὰ γυναικῶν 32,50 δρ.) Στὸν ἄνεμο ἀνοίγει ἕνα παράθυρο, κ᾿ ἔρχεται μπροστά μας. Ὅλα ξεχνιοῦνται. Εἶναι ἐκεῖ, ἄσπιλη, ἀπέραντη, αἰώνια. Μὲ τὸ πλατύ της γέλιο σκεπάζει τὴν ἀσχήμια της. Μὲ τὴ βαθύτητά της μυκτηρίζει. Ἡ ψυχὴ τοῦ ἐμπόρου πεθαμένη καὶ περπατεῖ. Ἡ ψυχὴ τῆς κοσμικῆς κυρίας φορεῖ τὰ πατίνια της. Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου λούζεται στὴν ἁγνότητα τῆς θαλάσσης. Βρίσκει ἡ νοσταλγία μας διέξοδο καὶ ὁ πόνος μας τὴν ἔκφρασή του.
«The biggest cliche in photography is sunrise and sunset.» ~~Catherine Opie~~ Insta posts
View this post on Instagram #justaclick #simplebeauty #naturalpaint A post shared by Dora Krithioti (@dorakrithioti) on Sep 19, 2018 at 1:29pm PDT View this post on Instagram… Read more ««The biggest cliche in photography is sunrise and sunset.» ~~Catherine Opie~~ Insta posts»
«Smell the sea and feel the sky. Let your soul and spirit fly.» ~~Van Morrison~~ Insta posts
View this post on Instagram #greece🇬🇷 #ithaca A post shared by Dora Krithioti (@dorakrithioti) on Oct 4, 2018 at 11:41am PDT View this post on Instagram #greece🇬🇷… Read more ««Smell the sea and feel the sky. Let your soul and spirit fly.» ~~Van Morrison~~ Insta posts»
Is the beam from a lighthouse affected by howling wind and rain? It remains perfectly steadfast and unaffected by the storm. Your true self is like that. Nothing can ever harm you once you are consciously aware that it is so. (V.Howard)
She is like a revolving lighthouse; pitch darkness alternating with a dazzling brilliancy!
Art does not want the representation of a beautiful thing, but the representation of something beautiful (Immanuel Kant)
..τέχνη δεν είναι να απεικονίζουμε τα ωραία πράγματα,
αλλά να απεικονίζουμε ωραία τα πράγματα..
Θλίψη, μελαγχολία, αποδοχή και δημιουργία..
Μέχρι την Αναγέννηση, η μελαγχολία ήταν μάλλον μια αξιοζήλευτη ιδιότητα που χαρακτήριζε ανθρώπους πολύ ευφυείς, προικισμένους, ξεχωριστούς (φιλοσόφους, ποιητές, καλλιτέχνες). O όρος «μελαγχολία» προέρχεται από τον Ιπποκράτη… Read more «Θλίψη, μελαγχολία, αποδοχή και δημιουργία..»
..όπου, όπως, όποτε.. 